มาเลือกตั้งกันเถอะ

ผ่านหน้าปากซอย ...นักเรียนโรงเรียนบางปะกอกวิทยาคม เค้าออกมารนณรงค์หาเสียง ตอนเช้า ทุกวัน
ดูแล้วดีจัง เอามาฝากนะ .....

อ้ะ ช่วยกัน เพื่อชาตินะ....อย่าอายเด็กเค้า

เลือกเบอร์อะไร ก็ตามใจนะ แค่รนณรงค์ให้ไปเลือกอ้ะ โฆษณา google เค้าขึ้นมายังไง ไม่เกี่ยวนะ อิอิ

บรรพที่สี่ ค่ำคืนในเมืองใหญ่

เชียงใหม่... ยามค่ำคืน ก็ยังเป็นเมืองที่มีเสน่ห์ เงาตะคุ่มของกำแพงเมืองเก่า ทำให้เราหวลคิดถึงภาพ ประวัติศาสตร์ เก่า ๆ แสงไฟยามค่ำคืนของเทศกาล ส่องเมืองให้มีชีวิตชีวา

ฉันยืนอยู่ริมบาทวิถี หน้าโรงแรม เพื่อขึ้นรถสองแถวเล็ก ไปเดินเที่ยวย่านไนท์บาร์ซา อืม..เมืองใหญ่
ยามราตริ สวยงามก็จริงอยู่ แต่ก็เต็มไปด้วยผู้คน และมลพิษจากคลื่นรถ ที่หลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ
อากาศในเมืองไม่หนาวอย่างที่คิด ฉันเพียงแต่เสื้อยืด กับกางเกงสามส่วน และรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง
กับถุงเท้าหนา ก็เพียงพอ รถติดนานจริง ๆ กว่าจะถึง ก็เสียเวลาตั้งนาน  ฉันชอบเดินดูผู้คน มากกว่าซื้อ
ของฝาก เพราะของฝากต่าง ๆ ได้ซื้อตั้งแต่เที่ยวบนเขาโน่นแล้ว วันนี้อิสระ ฉันเดินกลมกลืนไปกับผู้คน
แวะหาอาหารรับประทาน แล้วเดินเรื่อยเปี่อย ซื้อของได้บ้างบางอย่าง และกลับโรงแรมประมาณเที่ยงคืน

เมื่อย่างเข้าวันใหม่ มองจากหน้าต่างห้องพัก จะเห็นพลุที่ถูกจุดเกือบจะพร้อม ๆ กันในที่ต่าง ๆ สวยงาม
ละลานตา ทีวี มีพระเทศน์ เวลาของวันใหม่ ปีใหม่คลืบคลานเข้ามา ไม่นาน เราก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จากการไปเบียดเสียดผู้คนมาค่อนคืน
   ลาก่อนปีเก่า....สวัสดีปีใหม่


                        ค่ำคืน ฉลองปีใหม่ในเมือง
                        พลุพร่างพราวเฟื่องเมืองใหญ่
                        ผู้คนหลายหลากมากไป
                        ฉลองชัยปีใหม่กรายมา


                                  ฉันนั่งอยู่ในห้องเงียบ
                                  เปรียบเทียบระหว่างเมืองกับป่า
                                  กับมองกลุ่มดาวบนฟ้า
                                  และพลุสีสันสว่างจ้า...เต็มฟ้าเอย.


เขียนเมื่อค่ำคืนของปีใหม่ในปีหนึ่ง ที่เชียงใหม่....

เที่ยวเชียงใหม่ อีกครั้ง

น้ำเป็นร้อยดอยเป็นแสนแดนถิ่นเหนือ
จากยุคเทอร์เทียรี ( Tertiary )ที่ทรุดต่ำ
" หลวงพระบาง" "เพชรบูรณ์"" ผีปันน้ำ"
ล่องเป็นลำธารไหลลงจากพงไพร




                                  ทั้งปิงวังยมน่านลำน้ำตก
                                  โอบล้อมปกนฤมิตรพิศมัย
                                   ดอยแห่งดินแดนล้านนาน่านฟ้าไทย
                                   หริภุญไชยเกรียงไกรหลายร้อยปี




                   
                                                      อินทนนท์ผ้าห่มปกดอยเชียงดาว
                                                      มีช้างน้าว ช้างกระ กล้วยไม้ที่
                                                      อีกเอื้องแซะ ฟ้ามุ่ย เอื้องผึ้งมี
                                                      ไม้สักนี้ ในดงดิบ และเบญจพรรณ




เย็นเอยเย็นยะเยือก
เราจะเลือกท่องไปในแดนฝัน
ระหว่างเดือนตุลา- กุมภาพันธ์
ยอดดอยนั้น น้ำค้างแข็ง แม่คะนิ้ง




                            เมือง"สุวรรณโคมดำ" ลุ่มน้ำกก
                            "เวียงโยนกนาคพันธุ์" นั้นใหญ่ยิ่ง
                            "หิรัญนครเงินยาง" ที่อ้างอิง
                             คือความจริงพญาเม็งรายสถาปนา




                                                  ล้านนาคืออาณาจักรที่ยิ่งใหญ่
                                                  หิริภุญไชยเขลางนครอยู่ตอนหน้า
                                                  พระนางจามเทวีวีรสตรีกัลยา
                                                  นี้คืออาณาจักร"นพบุรีศรีนครพิงค์"




เริ่มพอศอหนึ่งพันแปดร้อยสิบสาม
วัฒนธรรมประเพณีที่ใหญ่ยิ่ง
สองร้อยกว่าปีเสื่อมถอยรอยเวียงพิงค์
ต้องพึ่งพิงเป็นเมืองท่าพม่าเมือง




                                จนแผ่นดินกรุงธนฯประกาศกล้า
                                 เข้ากับเจ้ากาวิละคอยหนุนเนื่อง
                                 ประกาศชัยให้ล้านนากลับรุ่งเรือง
                                 มีพลเมืองเป็นชาวไทยสิบสองปันนา




                                                      "ยุคเก็บผักซ้า (ซ้า = ตะกร้า) เก็บข้าใส่เมือง"
                                                       เริ่มประเทืองวัฒนธรรมมากคุณค่า
                                                       ขานเรียก"มณฑลพายัพ"กาลต่อมา
                                                       เสด็จพ่อ ร.5 ผนวกดินแดน
                              


                                                                      เมืองเอยเมืองนิรมิตร
                                                                      เจิดวิจิตรตระการตากว่าใดแคว้น
                                                                      คือสวรรค์มรรคาของเมืองแมน
                                                                      ใครได้แม้นเยี่ยมชมสมใจเอย.

คำทำนายอนาคตโลก

ดินแดนระแหงดาษ             บรรยากาศมืดมัวหมอง
แดดจ้าดั่งทาทอง                ต้องละอองของฟองควัน
ต้นไม้ที่สดเขียว                  ยืนโดดเดี่ยวกระไรนั่น
สัตว์ป่าเข่นฆ่ากัน                ไม่ว่างวันเพื่อหยัดยืน
ทุรชนจะท้าทาย                  อสุรกายจะได้ฟื้น
ท้องฟ้าจะโครมครืน            ประกายปืนประดับดาว
ศาสนาจะปร่าแปรก             คำสวดแทรกบทโศรกเศร้า
นักปราชญ์กลับโง่เขลา       โลกรุมเร้าด้วยโรคร้าย
ชีวิตใช้ชีวิต                           ต่อชีวิตที่วางวาย
ผืนดินแห้งเหือดหาย            ม้วยมลายใต้โลกา
วาดว่ายังมีหวัง                      ด้วยพลังแห่งประชา
ด้วยรักและศรัทธา                ในเวลาโลกซวนเซ
สองกรจะช้อนโลก                ให้คลายโศกด้วยกล่อมเห่
คลายป่วนที่รวนเร                 ยืดเวลากล้าท้าทาย
ดับเดือนที่เดือดพล่าน          ดาวนับล้านกลับแววฉาย
ผิว่าจะเพริดพราย                  ลุล่วงปลายอวสาน.....

มนุษย์

พวกเราเป็นวิญญาณจากห้วงหาว
มากับดาวหมื่นแสนที่แดนสรวง
ลอยลิบลิบขลิบฟ้าที่ว่ากลวง
หล่นในห้วงเวลาของมานุษย์


                          มีเลือดเนื้อมีความเชื่อมีศรัทธา
                          บางเวลามีปรารถนาไม่สิ้นสุด
                          มีอารมณ์ดังกองไฟไว้ประยุทธ์
                          ไม่เคยหยุดอยู่นิ่งเฉยเลยสักครั้ง


                                               ดาวสุดท้ายปลายสรวงหากร่วงหล่น
                                               ก็คงคนสุดท้ายทั้งหลายบ้าง
                                               ลบภาพจริงทุกสิ่งเช่นควันจาง
                                               จึงทุกอย่างแหลกสลาย...คนกลายพันธุ์.

ในฝัน

ในนิยามความลับที่ซับซ้อน
เคยซุกซ่อนรอนร้าวบางคราวไหม
ฝากอารมณ์คมกร้าวในคราวใด
อีกหนึ่งใจสะท้อนกลับเหมือนรับรู้


                               เรามาเป็นคู่กันในฝันไหม
                               ฝันให้ใจถึงใจในคนคู่
                               เถอะคลื่นหมอกดอกไม้ยังกลายภู
                               ให้รับรู้รักในฝันนิรันดร


                                      พบกันในวันหรือคืนว่าง
                                      บนเส้นทางสร้างสรรค์ฝันอักษร
                                      รักพิสุทธิ์ในเส้นสายปลายทางกลอน
                                      ไม่รุ่มร้อนรอนร้าวหรือหนาวเอย....

ได้เวลาน้ำชา

บ่ายแก่ ๆ อย่างนี้ ชาร้อนสักถ้วยดีไหม อากาศภายนอกอึมครึม มีฝนตกเม็ดเล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้
ความร้อนอบอ้าว ลดลง เมื่อมองจากหน้าต่างห้องออกไปด้านนอก เหมือนมองภาพวาด ร้านรวง
ฝั่งตรงข้ามถนน มีรั้วขาวเตี้ย ๆ กั้นด้านหน้า มีต้นไม้ริมทาง และเก้าอี้นั่งสีขาวสะอาดตาตรงทางเท้าด้านหน้า ผู้คนเดินผ่านไปมา บ้างก็รอรถเมล์ บ้างก็เรียกแท็กซี่ บางคนเดินอย่างรีบร้อน ฝนกำลัง
จะตกใหญ่ในไม่ช้า ลมพัดต้นไม้โอนเอนไปมา หญิงสาวพยายามปิดกระโปรงที่ปลิวขึ้นลง เด็ก ๆ สอง
สามคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมทาง ขณะที่แม่ชะเง้อมองรถเมล์

เมื่อมองจากด้านในออกไป ภาพที่ดูรีบเร่ง กลับอ่อนโยนลง อาจจะเป็นเพราะในห้องเปิดแอร์เย็นสบาย
ในยามบ่ายเช่นนี้ กับเก้าอี้นุ่มสบายสักตัว ทำให้ทัศนียภาพภายนอก เหมือนภาพวาดที่เคลื่อนไหว ไม่ร้อน

ฉันชงชาใส่ถ้วยบาง ๆ สีไข่ไก่อ่อน นั่งลงริมหน้าต่าง เอาละ ชาเข้มได้ที่ ยกถุงชาออกวางในจานรอง
กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูก กัดขนมปังกระเทียมกรอบชิ้นบาง แล้วดื่มชาขณะอุ่น ๆ เหยียดขายาว ๆ
ออกไปในท่าที่สบายเต็มที่

ฝนเริ่มลงหนาเม็ด ผู้คนต่างวิ่งหลบฝน บ้างยืนอยู่ตามชายคาอาคารร้านค้า สายฝนที่สวยงาม หยาด
ลงบนหน้าต่างกระจกเป็นทาง กระจกเริ่มฝ้ามัว ทำให้มองภาพข้างนอกไม่ชัด อากาศภายในเริ่มเย็นลงอีก ฉันเติมน้ำร้อนเพื่อชงชาอีกครั้ง ในอารมณ์นี้ ความสงบ ความเยือกเย็น กับบ่ายแก่ ๆ กับภาพวาดแห่งชีวิต ช่างงดงามเหลือเกิน

โอ๊ะ... ตายจริง ลืมเก็บผ้าที่ตากไว้ โอย ตายละ นั่นมันผ้าทั้งอาทิตย์ ที่เพิ่งซักเลยนะนั่น....

เพลงใบไม้

ริ้วอ่อนเขียวเกลียวกอดทอดปลายกิ่ง
แพใบทิ้งแนวโค้งเป็นวงกว้าง
เขียวแก่กล่ำแผ่กิ่งระโยงยาง
ทอดเป็นทางร่มเงาให้เราชม


                                เริ่มบทเพลงใบไม้ในวันใหม่
                                ทอถักใยสร้างโลกให้สวยสม
                                จึ่งดอกผลผลิใบได้ชิมชม
                                ราวแพรพรมห่มพสุธาเพลานี้


                                                         ยินสำเนียงเนิบช้าแต่แน่ชัด
                                                         กิ่งสบัดแกว่งตามยามลมที่
                                                         พัดถาโถมถั่งแรงแห่งปฐพี
                                                        น่าแปลกที่ใบบางสะอางตน


เพลงใบไม้พรายพร่างทอดร่างทิ้ง
จะละกิ่งปลิดใบลงใต้ต้น
เพื่อใบใหม่แตกหน่อละออตน
ทอดร่างปนเปื้อนดินเป็นอินทรีย์

                          เพื่อพรรณไม้งดงามในนามหนึ่ง
                          เพื่อผลพึงสดใสในโลกนี้
                          จึงปลิดร่างคว้างลงบนปฐพี
                          เพียงเพลงนี้....จึงทอดร่าง....อย่างทรนง.