ยาชูกำลัง

"มาตั้งแต่เช้าแหละค่ะ ยื่นบัตรไว้ แล้วกลับบ้านไปก่อน เพราะหมอมาเกือบเที่ยง กลับไปรอที่บ้านดีกว่า"
ฉันตอบคำถามคนข้าง ๆ ที่ถามว่า มารอนานแล้วเหรอ

คนข้าง ๆ ที่ว่า เป็นหญิงวัยกลางคน อ้วน ๆ แต่งตัวธรรมดา คือเสื้อคอกลมสีตุ่น และกางเกงสามส่วน สีเขียวทึม ๆ บางคราวกลิ่นเค็มตัวก็ลอยออกมาจากตัวเธอ มาปะทะจมูก มันไม่เชิงเหม็นหรอก แต่คล้าย ๆ คนที่ทำงานใกล้ชายทะเลน่ะ ก็อยากจะถามนะว่าทำงานอะไร เธอนั่งทำหน้า อืม จะบอกว่าอย่างไรดีล่ะ รอคอยหมอ รึก็ไม่ใช่ เบื่อหน่ายรึก็ไม่เชิง แต่พอเราหย่อนก้นนั่งเก้าอี้ติดกันนั้น และยิ้มให้ เธอก็รู้สึกยินดี
เหมือนกำลังรอคอยให้ใครซักคน เข้ามาใกล้ ๆ
และเธอก็เริ่มก่อน " ฮื้ม... เนี่ยเดี๋ยวหาหมอเสร็จ ก็ต้องกลับไปทำงานต่ออีกนั่นแหละ "  เธอว่า
" อ้ะ กว่าหมอจะมา ก็เที่ยงกว่าแล้ว พี่ยังจะไปทำงานอีกเหรอคะ " ฉันผสมโรงคุย ไม่รู้จะใช้สรรพนามแทนแกว่าอย่างไรดี เรียกพี่ละกัน
" ก็ เห็นใจเถ้าแก่แกน่ะ แต่แกก็ใจดำเหลือเกิน นี่จะปิดโรงงานเดือนกุมภาฯ หน้าแล้ว ยังไม่รู้จะว่าอย่างไรเลย"
" อ้าว บริษัททำอะไรเหรอคะ"
" ทำกระดาษทิชชู่"
" เอ ทิชชูเนี่ย น่าจะขายดีนะคะ "
" จ้ะ แต่ก่อนก็ขายดี เดี๋ยวนี้ก็ยังขายดีอยู่ ออเดอร์เข้ามาเยอะ แต่เถ้าแก่คนเดียว ทำไม่ทัน"
" อืม"
" ก็เล่นไล่พี่น้องออกหมด ทีละคน สองคน เหลือแกทำคนเดียว บริหารงานอย่างไรก็ไม่รู้ ต่อมา งานก็เริ่มหาย บางครั้งไม่มีงานเข้า แกก็ให้คนงานหยุด โถ เราก็ไม่มีรายได้ ก็ต้องทนอยู่ "
" เอ พี่ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วคะ"
" 20 กว่าปีแล้ว เนี่ย จะดูซิว่า ถ้าปิดโรงงานแล้ว เค้าจะให้อะไรคนงานมั่ง ตอนนี้ เหลือกันอยู่
  10 กว่าคน เท่านั้น แต่ละคนที่เหลือก็ทำงานมานานทั้งนั้น แกจะให้เงิน ซักสองหมื่นกว่า รึเปล่า
  จะได้เอาไปตั้งตัว แต่แกก็ขี้เหนียวเหลือเกินนะ วันก่อนงานเร่ง บอกฉันว่า ขอร้องมาทำวันอาทิตย์ หน่อย และก่อนจากก้ัน ขอให้เห็นใจเถ้าแก่หน่อยนะ เอาค่าแรงแรงเดียวละกัน นึกว่าขอร้อง"
"โห ใจร้ายจังนะ จะให้คนงานออก แล้วยังริดรอนค่าแรงอีก ดู๊ อย่างนี้ พี่อย่าหวังเลยค่ะ ว่าเค้าจะให้อะไรพี่ เนอะ "
"น่านสินะ ยิ่งตัวแกเป็นทนายด้วย นี่ไม่รู้ว่า จะรวมตัวกันไปฟ้องศาลเรียกค่าแรงได้ไหม "เธอหันมาถาม เพื่อขอความรู้
" เอ น่าจะได้นา เพราะเราถูกเอาเปรียบ แต่ต้องไปกันทั้งหมดนะคะ น่าจะมีน้ำหนัก"
" เฮอ เมียเค้าก็รวยเอ๊า รวยเอา เห็นว่าทำงานแถวปดิพัทธิ์ แต่เค้าไม่พูดกันนา อยู่บ้านเดียวกันเนี่ยแหละ แต่ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกันนะ เรื่องงานที่โรงงานก็ไม่เกี่ยว แต่เห็นแกว่าผัวแกว่า ทำอย่างนี้ กะคนงานได้ไง"
" อ้ะ พูดอย่างนี้ และช่วยอะไรได้ ก็ไม่เห็นมาช่วย เลยใช่ไมีล่ะ "
" ฮือ ก็งั้นแหละ ไม่รู้เถ้าแก่แกมีปัญหาอะไรกะพี่น้องนะ เรื่องของเค้า เราไม่รู้ เมื่อก่อนนะ ตอนที่เค้าช่วยกัน งานเข้าเยอะ ขายดีมาก พนักงานทำงานทั้งวันทั้งคืน รถมาเต็มหน้าโรงงานเลย แต่ต่อมา ๆ พี่น้องพากันออก งานก็หมด ห้องพักที่เคยได้ฟรี พร้อมน้ำไฟ ก็ต้องมาจ่าย บางอาทิตย์ ก็ให้หยุดงาน และไม่ให้ค่าแรง"
" โห โหดจริง ๆ นี่พี่ทำงานเป็รายวัน มาตั้ง 20 ปีเลยนะนี่ "
" ฮืม เค้าขี้เหนียวมาก ๆ เลย ไม่มีความเมตตากะลูกน้องเลย ไม่ว่าจะทำมานานเท่าไร เค้าไม่เคยเห็นความดี"
" นี่ พี่จำไว้เลยนะ ไม่มีเถ้าแก่คนไหนที่ไม่ขี้เหนียว หรอกนะคะ ทุกรายเป็นอย่างนี้แหละ และอย่าหวังนะ ว่าเค้าจะให้อะไรพี่ ตอนโรงงานปิด"
" นั่นนะสิ ความจริงเค้ามีอีกโรงไกลมากจากที่นี่ หากเราไปฟ้องเค้า เค้าอาจจะแกล้งบอกว่า ให้เราย้ายตามไปโรงงานใหม่ แต่เราไม่ไป เลยไม่ต้่องจ่ายให้เรา และ เราจะทำอย่างไรดีล่ะ มิแย่เลยรึ"
" อืม ถ้างั้น พี่ต้องไปถามที่ศาลแรงงานแล้วละ ว่าจะทำอย่างไร" ฉันทำหน้าเพลียตาม
" เฮ้อ นี่หมอยังไม่มาเลย เดี๋ยวก็ต้องขอใบแพทย์ ไปให้เถ้าแกอีก และต้องทำงานต่อ"
" พี่ไม่ไปหางานใหม่ล่ะคะ"
" ก็หวังรอดูน้ำใจแก ตอนโรงงานปิดน่ะสิ เนี่ย "
" ฮืม "
ฉันก้มดูนาฬิกา เที่ยงกว่าแล้ว หมอยังไม่มาเลย ฮึ ประกันสังคม ก็เงี๊ย ทำให้ทุกคนต้องมานั่งจับเจ่ากันที่โรงพยาบาล เพราะหมอนัดทุกวันพฤหัส และวันละไม่เกิน 20 คนเท่านั้น บางคนมาไกล รอหมอตั้งแต่เช้า นั่งหลับก็แล้ว คุยกันก็แล้ว หมอก็ยังไม่มา มันอาจจะเป็นความเบื่อหน่าย จึงหันหน้ามาคุยกัน จนทำให้เก้าอี้ นั่งบริเวณหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลเต็มไปด้วยคนรอ และเสียงจ้อกแจ้ก ของการพูดคุย จะเห็นความเอื้ออาทร ความห่วงใย ในสีหน้า และ ความเป็นมิตร หากกวาดสายตา ดูรอบ ๆ ทุกคนเป็นคนไข้ แต่ในเวลานี้ จะมีอะไรดีไปกว่าการปรับทุกข์ และฉันก็กลายเป็นหนึ่งในกลุ่ม ที่เป็นผู้ถูกปรับทุกข์ ของหญิงข้าง ๆ เต็มไปด้วยความเห็นใจ และสงสาร
เสียงพยาบาลตะโกนเรียกชื่อใครบางคนด้านโน้น และประเดี๋ยว มีหญิงแก่คนหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้าห้องเบอร์ 11 ไป
" อ้ะ หมอมาแล้วค่ะ หนูไปรอหน้าห้องก่อนนะคะ เป็นคนที่สอง"
" อ๋อ มาแต่เช้าเหรอ"
" ค่ะ บ้านอยู่ใกล้ ๆ เลยมาลงชื่อและ กลับไปก่อน หมอแค่นัดมาดูเฉย ๆ ไปก่อนนะคะ"
ว่าแล้ว ก็เดินจากไป ไม่ช้าก็พบแพทย์ แค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ และก็ออกจากห้อง
เดินผ่านใครอีกหลายคน ที่ยังคงคอยอยู่ การรอคอยที่ยาวนาน กับการได้พบหมอแค่อึดใจ
ก็คงเป็นยาชูกำลัง ที่จะทำให้ทุกคน มีความหวัง มีกำลังใจที่จะต่อสู้ กับอะไร ๆ ข้างหน้าที่จะเจอะเจอไม่ว่า มันจะดีหรือร้าย ขอให้เธอผ่านพ้นเรื่องต่าง ๆ ไปด้วยดี เถอะนะ อย่างน้อย ก็ได้ยาจากหมอ ไปต่อชีวิต อีกสักพัก ขอให้โชคดีค่ะ ฉันคิดในใจ และจากมา...