ฝน กับกาแฟดำ

บ่ายแล้ว  อากาศที่ร้อนอบอ้าวเมื่อเช้า ก็ส่งผลให้ฟ้าครึ้ม เมฆมัวหม่นในตอนบ่าย และไม่ช้า ฝนก็โปรยปรายลงมา ...

ดื่มกาแฟร้อน ๆ สักถ้วยดีกว่านะ ว่าแล้วก็ชงกาแฟดำ ใส่น้ำตาลคาราเมล สักครึ่งช้อน ถ้วยบาง ๆ กระทบจานรอง ดังกรุ๊บกริ๊บ ก็แค่เสียงกระเบื้องกระทบกัน ในห้องที่เรานั่งอยู่ ก็รู้สึกว่าดังมากแล้ว เรานั่งจมตัวเองลงในโซฟาสีครีม ยื่นขาทอดขึ้นไปที่โต๊ะด้านหน้า ตัวงอคล้ายกุ้งที่ลวกน้ำร้อน หากแต่ขาที่พาดสูง ทำให้เราผ่อนคลายอย่างประหลาด

ใช่...ในห้องนี้ มันเงียบ แต่เย็นจากเครื่องปรับอากาศ และมีกลิ่นอวลของกาแฟดำ อืม... มันหอมมาก ๆ เลย

เราทอดสายตาออกไปด้านนอก ซึ่งเป็นถนนใหญ่ ฝั่งตรงข้าม มีม้านั่งริมทางตัวสวย เราชอบมองบ่อย ๆ เพราะ ม้านั่งนั้นทาสีขาว ด้านหลัง มีรั้วไม้ระแนง เตี้ย ๆ ทอดเป็นแนวยาว ร้านตรงข้ามเค้ายังปลูกต้นไม้พุ่ม พวกโมก ไว้เป็นแนวยาวตลอดรั้ว และด้านข้างของม้านั่ง นั้น ยังมีต้นไม้ต้นเตี้ย ๆ แต่แผ่กิ่งกว้างพอที่จะให้ร่มเงา ได้ อยู่ต้นหนึ่ง ภาพนี้ มันงดงามทุกครั้งที่เราเหม่อมองออกไป แม้ไม่ตั้งใจ

แต่ตอนนี้ ฝนกำลังโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ยังไม่ถึงกับตกหนัก มีใครหลายคนพากันวิ่งบ้าง เดินบ้าง เพื่อหลบฝน บ้างก็กางร่ม แล้วเดินเร็ว ๆ จากไป ภาพที่สดใส ก็พลันพร่ามัว ด้วยสายฝน แต่มันก็งดงามนะ เหมือนภาพวาดอย่างไรอย่างนั้นเลย เราชอบมอง เสียงเม็ดฝนเริ่มตกมากขึ้น  กระทบหน้าต่าง จั้ก ๆ ๆ ทำลายความเงียบลง เราจิบกาแฟอุ่น ๆ โดยไม่ละสายตา ไปจากหน้าต่าง สายฝนฉาบทากระจก จนทึบคล้ายม่านสีเทา กางกั้นสายตาเราจากม้านั่งตัวนั้น หากเรายังคงเห็นประกายของม่านน้ำระยิบระยับ อืม อย่างน้อย ก็ช่วยให้รสชาติกาแฟดำ มันหอมหวล และ รู้สึกอบอุ่น ในความเยือกเย็น มัน ทำให้จิตใจเราปล่อยวาง สงบ เป็นความแตกต่างที่กลมกลืน

กาแฟหมดถ้วย แล้ว แต่เหมือนใช่้เวลานานเหลือเกิน กว่าจะดื่มหมด เราอาจกำลังดื่มด่ำ กับความสงบกระมัง ฝนก็วาลงแล้ว ต้นไม้กลับดูสดเขียวกว่าเดิม ม้านั่งสียิ่งขาว น้ำนองที่ทางเท้า ผู้หญิงบางคนเดินกระโปรงลีบ มีน้ำหยดเป็นทาง อืม วิถีชีวิต ก็เริ่มอีกแล้ว ไม่นาน ม้านั่ง ก็มีคนมานั่งอีก

อย่างน้อย วันนี้ ก็เป็นอีกวัน ที่ดี เพราะทำให้กาแฟนั้น น่าดื่มกว่าวันไหน ๆ และเรามีความสุขจัง

อย่างน้อย....
กาแฟ กับต้นไม้ และม้านั่ง
กับบางครั้ง ภาพผ่านอย่างช้าช้า
หากติดตรึงอยู่ในใจ ในสายตา
รู้สึกว่าสุขใจนั้น...เป็นฉันใด