วันอังคารที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

จากดวงตะวันถึงริมฝั่งโขง

ทั้งที่รู้ว่าพบพาต้องลาจาก
ก็ยังอยากเป็นตะวันบนฟากฟ้า
แม้มีจากยังฝากคำสั่งลา
บอกกันว่าจะมาพบเมื่อครบวัน

                            เธอจะเป็นเช่นนี้ได้ใช่ไหม
                            หรือมีใครในใจที่เฝ้าฝัน
                            และรอคอยทุกนาทีทุกวี่วัน
                            เถอะ...บอกฉันจะไม่ฝันถึงกันเลย


                                      มองน้ำหลากล้นปริ่มริมฝั่งโขง
                                      บอกตรงตรงจากใจอยากใคร่เอ่ย
                                      ทั้งพอรู้ส่าผลลัพธ์อาจเฉยเมย
                                      และไม่เคยมีเยื่อใยเหมือนสายน้ำ


                                           เรือลำน้อยลอยลับที่ทับคุ้ง
                                           เหเรือพุ่งกระเพื่อมสายพรายน้ำฉ่ำ
                                           ปาดน้ำตาลาแล้วความทรงจำ
                                           บอกลาลำโขงคดเคี้ยวไม่เหลียวคืน


โน่นตะวันแสงสุดท้ายที่ปรายฟ้า
เป็นนัยว่ามาทวงฝันเมื่อยามตื่น
หากน้ำค้างร้างลาลับไปกับคืน
มีเพียงรื้นชื้นน้ำค้างที่ปรางค์นวล....

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น